Het is even na de siësta. Er ligt loomheid over het dorpje in Toscane. Rond de oude klokkentoren op het pleintje worden terrastafels verschoven naar schaduwplaatsen. Voorzichtig komt muziek tot leven. Gaandeweg stroomt het pleintje vol. Oud en jong verzamelt zich aan bars, nabij de oude fontein met munten op de bodem of onder schaduwrijke platanen.

In de verte maken twee stokoude mensen zich los van de achtergrond. Even lijkt het alsof ze opgaan in het licht. Als ze dichterbij komen doen ze dat ook. Het is alsof het plein wordt verlicht. Een liefdeslicht. Steunend op elkaar en op drie stokken vergezelt de felle zon hen naar het terras. Zij heeft haar lippen rood en zijn bruinzwarte pak slingert flamboyant rond de leunstok. Doorschijnend komen ze zacht en stapvoets nader.

Als een wervelwind passeert de jeugdigheid, als een wolk van onrust en onbewust van de trillende schoonheid op een warme zomermiddag.

Ik kijk, zwijg en word stil bij zoveel majestueuze verschijning van gloedvolle ouderdom.

Het leven vieren zo lang het kan.

Eindeloos is het vergezicht tot achter de horizon. Je kijkt en kijkt, maar bent er niet. Omvangen nog door recente gebeurtenissen. Van alles en nog wat. Gedachten over mogelijkheden, over wat nog komen moet, wat nog niet af is, maar wellicht latent aanwezig, nieuw en ongedacht.

Gedachten die de eigen vormen en kleuren afzoeken. Geïnspireerd door kunstenaars die hun hart volgden, die soms verguisd en onbegrepen stille lijnen trokken, enkel of in paren, tekening na tekening, om tot de kern te komen. Dag na dag, jaar na jaar, ontdekkend wat verborgen lag maar waarvan zij het beeld in zich wisten.

Na jaren van intense arbeid samengebracht in een museum soms, waar in andere mensen hun diepste wens opspringt als een overslaande vonk.

Het brengt ontroering teweeg op de plek waar schoonheid elkaar ontmoet en het oordeel verstomt, tranen vormend van geluk.

Ingeblazen krachten ondergaan een sprankeling van stilte.

Wat valt er te zeggen over de liefde?

Echte liefde is een woordenloos gebeuren in de tijd.

Telkens weer, want zij is geen permanent bezit, maar meer een aanraking in de tijd.

In 2007 noteerde ik enkele poëzieregels bij het zien van het verval.

Nu, 10 jaar later, zijn mijn gedachten erover onveranderd gebleven.

Liefde blijft niet uit te leggen, toen niet en nu niet…

Zij manifesteert zich op de momenten dat zij dit waardig acht…..

Het is oktober geworden, rond vijf uur in de morgen.

De wekker gaat.

Ik sta op en fiets de wereld in.

Kil en koud; ik kan niet anders zeggen, fris misschien.

Onderweg, uit het niets doemt een berg op.

Zomaar langs de kant van een veld.

Het lijkt langs de weg weggegooid.

Niets blijkt minder waar.

Het werk is nog niet klaar kennelijk.

Verderop staan enkele karren volgeladen met de rode kolen.

Wat een vormen! Ik leef mij uit.

Wat een geluk, zomaar langs de kant van de weg.

Wat goed dat ik ben opgestaan.

Ik voel de nieuwe dag!

Fotografisch geeft verval altijd zicht op meerdere composities. Daarnaast is er altijd een zekere ‘volheid’, omdat bij de meeste onderwerpen ‘het leven zelf’ bepalend is geweest. De tijd heeft zijn werk gedaan, gaandeweg in de tijd gezien. Zoals iets gaandeweg groeit, zo vindt ook het verval plaats. Het tempo lijkt identiek.

Wat is een mens zonder water.

We komen er vandaan en moeten er naar toe.

Water, de bron van alle leven.

Wie toekomst zegt, zegt ook later. Dat wat nog niet is. Een verlangen of een idee. Een vormgeving wellicht. Dat de toekomst nu begint weten we over het algemeen wel, maar het feitelijk ten uitvoer brengen van dat nu blijkt vaak een hele opgave.

Haiku. Een eeuwenoud recept. Een haiku hoort een seizoenswoord  – kigo – te bevatten. Verder moeten ze barsten van yugen: ‘een boventoon die niet in woorden verschijnt’

Ergens lees ik over yugen:

haiku’s moeten het hart raken

en de lezer een diepe waardering geven voor de natuur

voor emotie – voor het leven zelf

In mijn haiku gebruik ik het beeld om yugen ‘aan te raken’.

Haiku. Een eeuwenoud recept. Een haiku hoort een seizoenswoord  – kigo – te bevatten. Verder moeten ze barsten van yugen: ‘een boventoon die niet in woorden verschijnt’.

Het licht en de zonnestraal verwijst naar de zomer.

De meeuw spreekt voor zich.

En na het lezen van mijn blog (ZEN OP TEXEL) barst het van de yugen.

ENJOY.

Haiku. Een eeuwenoud recept. Een haiku hoort een seizoenswoord  – kigo – te bevatten. Verder moeten ze barsten van yugen: ‘een boventoon die niet in woorden verschijnt’.

Het verschijnen van de Franse tulp kondigt de lente aan.

Het is vooral ‘de boventoon’ die hier voor zichzelf spreekt.

ENJOY.

Haiku. Een eeuwenoud recept. Een haiku hoort een seizoenswoord  – kigo – te bevatten. Verder moeten ze barsten van yugen: ‘een boventoon die niet in woorden verschijnt’.

De geur van de moestuin ademt de zomer uit.

Ook hier is het  ‘de boventoon’ die voor zichzelf spreekt.

ENJOY.