Na de verhuizing naar Arnhem, en het herinrichten van de boekenkast, lees ik “Door het oog van de lens”. Een boek over de geschiedenis van de fotografie, geschreven door Gerry Badger *). Onder andere word ik gegrepen door een uitspraak in het boek van een van de bekendste fotografen, namelijk Walker Evans: “De verantwoordelijkheid van de selectie van de foto’s in dit boek berust bij de auteur, en de keuze is bepaald door zijn mening”.

Wat mij verder aansprak in het boek is volgens Badger:

Wat mogen wij dus precies verwachten van een foto? De bevestiging ven een politieke overtuiging, meer niet. Het bewijs dat we gelijk hebben, in wat we altijd al dachten. Een beeld, stilstaand of bewegend – maar zelfs stilstaand wanneer het beweegt.”

 En ook:

“Fotografie is een complex medium dat geschiedenis en herinnering op talloze manieren en talloze niveaus doorsnijdt. In het huidige klimaat van wantrouwen over de echtheid ervan en de waarde van de fotograaf als betrouwbare getuige moeten fotografen nieuwe manieren vinden om fotografie een plek te geven en leren omgaan met de ingebakken onbetrouwbaarheid  van het medium als weergever van feiten”.

Het bracht mij op het idee om enkele van mijn foto‘s uit te zoeken die ik de loop van de jaren heb gemaakt en die mij na aan het hart liggen.

Ze geven een geheel eigen visie op wat ik belangrijk vind. Dit te midden van al wat is aan economie, politiek en machtsverhoudingen in de wereld.  Niet uit te sluiten de klimaatsverandering, de ontbossing die daarmee te maken heeft en ook de crisis waarin de wereld is komen te verkeren nu het coronavirus haar kop opsteekt – covid19. Natuurlijk is alles te interpreteren. Is alles te wantrouwen en kan men wellicht de echtheid weerleggen, maar het is ook een wereld zoals ik deze voel en ervaar.  Een wereld waar ik graag melding van maak, die ik graag nog eens onder de aandacht breng.

Terwijl ik hiermee bezig ben, ontvang ik een email van David du Chemin (een fotograaf en auteur die ik al jaren volg). Hij verwijst naar een uitspraak van Maya Angelou **) (schrijfster, poëet, burgerrechten activiste): “I’ve learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.”

In ieder geval zijn het mijn beelden waarin de TAO – het onzegbare – een hoofdrol speelt.

Niets blijkt maakbaar in het leven. Je kunt een bepaald beeld creëren, dat lijkt op het origineel, maar er zit geen leven is. Daarom blijf ik geloven in de natuur als onderliggend voorbeeld voor al wat leeft, wat nog zal leven en heeft geleefd. En natuurlijk – en dat ben ik met Badger volledig eens: “Elke foto is een herinneringsspoor”.

Tot slot:

Ik heb de foto’s geselecteerd en nogmaals geselecteerd.  Omdat ik hier maar 30MB kan weergeven, zal ik graag de video toesturen. Geef even een reactie en hij komt eraan.

*)   Gerald David “Gerry” Badger is een Engelse fotograaf, architect, curator en kunstcriticus. In 2018 ontving hij de ‘J Dudley Johnston Award’  van de Royal Photographic Society.

**) Zij schreef in 1969 een autobiografie onder de titel:  ‘Know Why the Caged Bird Sings”. Een geweldige titel.