­

YES

 

 

 

Ze zijn er weer. De voorboden. Het geeft vrolijkheid en blijheid. Eindelijk. Geen warme chocomel meer, maar op een andere manier genieten.

ENJOY!

By |27 februari, 2024|Fotografie, Landschap, Natuur, Website|0 Comments

HEART

Wat me opvalt de laatste tijd – vooral rond deze dagen – dat er veel logboeken of journals zijn die je adviseren om aantekeningen te maken die te doen hebben met de inhoud van je bestaan, van je leven. Vaak gaan deze vergezeld van opmerkingen als “Tools that help you”. Alsof je zelf niet weet wat het belangrijkste is. Nu ik er ook een tegenkwam die de vraag stelde over mijn hart, raakte dit mijn binnenste. Dus voor iedereen:

En voor ieder die dit leest:

fijne dagen en een goed en gezond 2024

ENJOY!

 

By |15 december, 2023|CLOSE TO HOME, Fotografie, Kunst, LOVE, MUSE, Website|0 Comments

LENTE 2023 III

En dan nog wat.

Weet je dat de koolmezen te keer gaan als nooit te voren? Dat belooft wat evenals al dat groen.

En wat te denken van de bloesem die je overal om je heen ziet. Daar kun je toch vrolijk van worden?

Wim de Bie dacht niet na over de dood. ‘Want, daar krijg je toch geen antwoord op’, zei hij.

Dus op naar het voorjaar. Laat je nergens door afleiden. Geniet gewoon elke dag!

ENJOY

 

 

By |1 april, 2023|Fotografie, Natuur, Seizoenen, Website|0 Comments

MOON

 

‘Bleu moon, you saw me standing alone’, zong Elvis in 1954.

Ik spotte deze maan ergens bij Nunspeet op de Veluwe.

Verre van BLEU. Dat schijnt overigens pas weer in augustus 2023 te zijn.

BLEU dan niet, maar wel vol. Tot zolang wilde ik niet wachten.

Wel een mooi verschijnsel aan een strakblauwe hemel.

Verwondering is wel op haar plaats, want alles blijkt ineens ook in een ander perspectief gezien te kunnen worden.

ENJOY!

By |4 maart, 2023|Landschap, Natuur, Seizoenen, Website|0 Comments

EXPOSITIE

Al weer heel lang geleden had ik mijn eerste foto-expositie. Voor de aankondiging gebruikte ik zowel een oude als een recente foto van mijzelf. Met het oog op een fotoshoot van een bevriende relatie ten behoeve van hun website moest ik er aan denken. Dit werd veroorzaakt door een foto op Instagram van Huis Marseille.

Daar werd eenzelfde soort foto vertoond. Ik moest denken aan een website pagina “over mij”. Dit kan informatief en tevens persoonlijk zijn. Via een link kan dan naar deze pagina verwezen worden. Uitvoering verder aan de relatie natuurlijk. Het is maar een idee.

ENJOY

By |12 oktober, 2021|Fotografie, Website|0 Comments

ZICHT

Volgens Wikipedia: Zien is het zintuiglijk waarnemen van beelden, oftewel visuele waarneming. Naast de directe waarneming van beelden uit de fysieke werkelijkheid met het gezichtsvermogen, kan zien ook duiden op het indirect waarnemen van mentale beelden: denken of dromen. Het directe, ruimtelijke, zintuiglijk waarnemen van beelden berust op het zien met beide ogen tegelijk.

Door de afstand tussen beide ogen kan de mens diepte waarnemen. Via de pupil komt een beeld van buitenaf omgekeerd op het netvlies terecht, waarna de hersenen dit omzetten in een ‘normaal beeld’.

Kijken is een bewuste en aandachtige vorm van direct zien. Dat wil zeggen dat de kijker weet wat hij ziet. Hij kan wat hij ziet zowel objectief als subjectief benoemen. Het gezegde uit het tekenonderwijs: Kijk, als je tekent zie je meer geeft duidelijk het verschil aan tussen ‘kijken’ en ‘zien’. Ook onbewust direct zien is mogelijk. Bijvoorbeeld een geoefend autorijder, die plotseling bemerkt dat hij een stuk is opgeschoten, zonder dat hij de afgelegde weg visueel bewust heeft meegekregen.

Het ‘perifere zichtsveld’ is de zone buiten het centrale zichtsveld van het oog.

Een nieuwe bril. Wie wil dat niet? De wereld is ineens gewijzigd. Dankzij de opticiën uit Arnhem.

By |5 augustus, 2021|CLOSE TO HOME, Fotografie, Website|0 Comments

MUSEUM

In het tijdschrift FLOW nr 6 van 2021 staat o.a. de rubriek “MUSEUM VAN MEZELF”. Iemand geeft dan aan wat hij/zij het dierbaarste bezit vindt. Een mooi verhaal. Museum van mezelf, dat is makkelijker gezegd dan gedaan……. Ik doe een poging.

Mijn fototoestel lijkt mij heel geschikt hiervoor. Momenteel de Fuji Xpro2. Ik denk wel met de 35mm 1.4 lens, hoewel de 56mm 1.2 ook ‘wat’ heeft….

Natuurlijk is daar mijn vulpen met de zuiderzeeblauwe inkt. Onmisbaar zelfs….

Niet te vergeten mijn Moleskines. Mijn opschrijfnotitiekladblokboekjes. Veel gedachten zijn hierin genoteerd en weggelaten…..

De vele fotoboeken die ik maakte, waarvan die toen ik 70 werd mij wel na aan het hart ligt. ‘De weg van de 10.000 dingen.’ Wat een tijd zit daarin. Wat een weg….

Het huidige huis in Arnhem. Een plaatje…..

Het strand van Terschelling. Een belevenis op zich. Eindeloos. De reis ernaar toe is altijd een feest….

Als het om boeken gaat, komt toch ‘Het verdriet van België’ boven. Op een of andere manier heeft Hugo Claus mij weten te raken….

Stilte. Daar hou ik van. Niet te lang doodstil, maar wel het ademloze, verwonderingsvolle….

Poëzie natuurlijk. Vooral van Toon Tellegen en van Kopland. Daar kan ik bij. ‘En telkens als ze bijna valt, denkt ze: Ik val niet ik dans.”  Geweldig !

Tot slot zag ik de speech van Kai Pollak op You Tube. De maker van ‘As it is in heaven”. Een aanrader. Veel verandering daardoor…..

ENJOY!

 

By |12 juli, 2021|CLOSE TO HOME, Fotografie, Poëzie, Website|0 Comments

WACHTEN

Het is wachten en nog eens wachten. Een nieuw huis in Arnhem. Eerst de stucadoor, dan verven, dan de gietvloer, dan verhuizen, dan de keuken. Een volgorde die werd uitgezet en waaraan we ons houden.
Onderwijl vermaken we ons in meerdere vakantiebungalows. Hier en daar fotografeer ik omdat de camera altijd mee gaat.

ENJOY!

 

By |7 januari, 2021|Fotografie, Website|0 Comments

DAY 018 – 100 DAY JOURNAL (2) – REPRODUCTION

Today I have spent the most of my time on printing. Reproductions of former work. It’s fun to do it. Looking with the eyes of today means to increase contrast sometimes. I have lots of printing papers so I had to download several ICC  profiles. I call it art, because I think it is true.

ENJOY !

 

ZEN OP TEXEL

‘Wie het weet, mag het zeggen’, is een van de uitspraken die ik vaak heb gehanteerd. Meestal doelend op de dingen die je overkomen en waar je vooraf geen weet van hebt. Er is dan vooral verbijstering waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Dat is ook wel het gevoel dat mij overkwam op Texel. Compleet onverwacht eigenlijk, omdat je bij zo’n eiland – op slechts enkele kilometers verwijderd van Noord-Holland en lijkend op ‘de vaste wal’ – niet verwacht zodanig geraakt te kunnen worden dat je spreekt van een ‘zen-gevoel’.

En toch is het gebeurd en kennelijk belangrijk genoeg voor mij om er wat langer bij stil te staan. Texel ademt een soort van rust uit waar je even aan moet wennen. Het duurt een paar dagen voordat je doorhebt dat het leven in algemene zin er wat langzamer gaat. Er heerst minder haast. Het zijn de toeristen die de haast meebrengen, maar de Texelaars zelf kennen dat haastige niet. Grote supermarkten niet meegerekend, want die gaan mee in de maalstroom.

Er hangt dus een soort van ontspanning over het eiland. Dat bemerk je in de aandacht die men gewend is te geven. Het gaat allemaal een fractie van minuten langzamer dan in ‘het westen’. Net even iets meer aandacht dus en dat is aangenaam. Men heeft ‘meer tijd’, zo voelt het. Het werd typerend gezegd door een invalide Texelaar: ‘het is nog lang licht’.

Geen haast dus. Zeker in de dorpen waar het toerisme (nog) geen hoogtij viert. Naast alle publicaties die er over zijn in de toeristenfolders – die van week tot week worden geactualiseerd – zijn de te bezoeken locaties gelegen ‘op het platteland’. Ontdaan van een stadsgevoel dus. Daarmee wordt bereikt dat je besef krijgt van de lucht om je heen, van de wind en de wolken. Omdat de toerit per fiets plaatsvindt, is er eveneens sprake van een ‘langzame aanvliegroute’.

Mijn zengevoel ontstaat bij een eerste bezoek aan de Novalishoeve. Een bio borgboerderij. Er is een winkel waar ‘producten van het land’ worden verkocht en waar koffie verkrijgbaar is. Er is ook geweldig lekker gebak uit de ‘eigen bakkerij’. In de winkel kun je vanachter glas de bakkerij inkijken. Er wordt daar druk gekneed. Ambachtelijk werk, dat zie je zo. Je proeft het ook, want er zit liefde in de traktaties. Zeker ook als het wordt gebracht door een van de medewerkers die het meel nog op de wangen meedraagt. Verderop in de stallen van de boerderij staan een tweetal medewerkers in de verder – op een paar kalfjes en kippen na – verlaten stal. Zij hebben zo hun overleg. Ik stoor met de vraag naar de juiste richting voor het labyrinth.

Er volgt een keurig antwoord met een totaal opsomming van wat er allemaal op de boerderij  te zien is. Ik bemerk dat ik al na de eerste zin wil doorlopen (omdat mijn vraag beantwoord is), maar kan mij gelukkig inhouden om naar het vervolg te luisteren. Er zijn veel kweekgroenten te zien, namelijk kassen met tomaten, komkommers en ook courgettes. Verder wordt er veel buiten geteeld: wortels, uien, diverse soorten sla, andijvie, kool en ook boerenkool. Er liggen ook varkens in het gras en de koeien worden zo gemolken. Ik smelt bij deze presentatie van een ‘thuisgevoel’. Verderop zie ik nog een houtwerkplaats waar een echte houtkrul aan een spijker is opgehangen. Een uiting van gevoel voor weer een ander ambacht. Het labyrint ligt er wat verlaten bij op een apart weiland. Ik loop mijn rondjes op blote voeten. Ik weet niet of ik iets speciaals moet voelen, maar ik loop daar op blote voeten in het gras, geleid door stenen, alsof men wil zeggen: ‘take your time’. Verderop staat een uit wilgetenen gevlochten kooi. De bewegwijzering geeft aan dat het gaat om ‘Het Oerd’. Binnen in deze hut hangen tekeningen die door de bewoners zijn gemaakt. Kennelijk onder leiding van iemand die de woordkunst verstaat, want er staat geschreven:

 

Omarm mij grote ruimte

Dat ik mij geborgen voel

Zorg voor mij, dat ik gewaar blijf

Van de grootsheid om mij heen

In beslotenheid van gevlochten tenen

Ontmoet en weer voorbij ga

Uitzicht over land

Zee – vogels – strand

Zo kom ik thuis

In de armen van de grote ruimte

Ongeveer vijftig meter verder staat een bankje aan de slootkant. Je kunt er gaan zitten – er bestaat geen tijd. Je kijkt over het land. Je kijkt naar wat er allemaal is gepoot. Je kijkt naar alle verzorging. Aandacht die alles wat is opgekomen stil omringd. Het hangt er als het ware om heen. De omarming lijkt te worden voortgezet. Het is inclusief. Het is meeverpakt in de ruimte en treft dus ook mij. Ik voel mij er in opgenomen. Wie en wat is dit toch? ‘Wie het weet, mag het zeggen’. Voor mij is het zichtbaar geworden liefde. Zen. Waar niets en niemand het voor het zeggen heeft. Waar slechts is.

Enkele dagen erna ben ik in het Maartenshuis. Er is een expositie en er is ‘wat te doen’. Ik drink er koffie. Buiten op het zelfgemaakt terras bedient iemand met een zwart schort en een hoofddoek zoals de Corsicanen dragen. Compleet zichzelf neemt hij de bestelling op. Later arriveert hij met een soort van onderzetter. Een herkenningsteken, want er is een haan op geverfd. Ik zie hem al komen met zijn dienblad met de koffie. Op het dienblad ligt een tweede herkenningsteken: een identieke haan op een onderzetter. Hij kijkt om zich heen en ziet de overeenkomsten. Een welgemeend oogcontact begeleidt het ‘geniet ervan’.

Als ik om me heen kijk, zie ik wederom een tuin als op de Novalishoeve, maar nu met meer bloemen. Er zijn ook rondleidingen op bepaalde dagen door de imker. Vandaag geeft hij die niet, want hij zit verderop in het gras een bijenmand te vlechten, die kan hangen. Zo een als nu heeft hij nog nooit gemaakt, dus dat vraagt alle concentratie. De terrasbediende blijkt ook een kunstenaar. Hij heeft – naar eigen zeggen – het mozaiek gemaakt dat tussen alle andere schilderijen aan de wand hangt. ‘Ik zie ook stukjes spiegel’ ‘Dat is de zeehond, lief hè?’.

Er klinkt accordeonspel tussen de opgezette marktkraampjes. Eenmaal het repertoire afgerond, wordt eenvoudigweg opnieuw begonnen. Het leven is simpel, maar vol van voldoening. Een handbediende machine brengt al draaiende kracht over op een houtje dat als vanzelf splijt. Er liggen zakken vol met aanmaakhoutjes te koop. Bij het aansteken van mijn open haard zal ik er zeker aan terugdenken. Dus dan niet zomaar een handvol graaien, maar bedenken dat dit ‘handmade’ is.

Ik fotografeer, geinspireerd geraakt door wat liefde vermag en laat de gedachten als vanzelf de vrije loop tijdens de verdere fietstocht tussen duinen, wind en wolken.

Texel dus. Duinen, wind en wolken.

ZEN

Zie tevens mijn website: Galerie
By |30 augustus, 2017|Fotografie, Natuur, Website|0 Comments