Onlangs bezocht ik het museum “Beelden aan Zee” voor een indrukwekkende expositie van de werken van Igor Mitoraj. Een Poolse kunstenaar, die –  na aanvankelijk te zijn gestart als schilder – zijn leven voornamelijk besteedde aan beeldhouwen en wel vanuit de klassieke oudheid.

Werken die tot nadenken stemmen en mij inspireerden tot het schrijven van dit blogje. “Verval” genoemd, omdat het leidde tot de overdenking dat het hele leven aan aaneenschakeling is van toevallige ontmoetingen. Hoe jouw eigen leven verloopt bijvoorbeeld.

Het had heel anders kunnen zijn als de omstandigheden anders waren of dat je geboortemoment in een ander tijdvak, of op een andere plek had plaatsgevonden. Onwillekeurig zal hiervoor wel een verklaring gevonden zijn, omdat mensen nu eenmaal uitblinken in het vinden van verklaringen, zeker als het om onze oorsprong gaat.

Waarom wordt iemand aangetrokken tot de klassieke oudheid en besteedt daar bijna heel zijn leven aan? Inspiratie laat zich niet haasten en dient zich op haar moment aan. Waarom moet je daarvan dan weer een foto maken en erover schrijven? Er zijn meer vragen dan antwoorden. Waarom ga je bijvoorbeeld naar “Beelden aan Zee”?

Uiteindelijk verdwijnen alle dingen die je op enig moment belangrijk vond. Treedt het verval in. Schoonheid tot het laatste moment.

Want juist ook het ‘verval’ kent haar eigen schoonheid. Haar doorleefdheid maakt de schoonheid. De blik achter de verschijning van het moment. De klik na de klik. De stilte rondom. Het kijken resteert.

Misschien daarom wel af en toe naar een museum, een bewaarplek.

Naar “Beelden aan Zee” bijvoorbeeld. Een aanrader en stof tot overdenken over de eigen positie en over die van de mensen om je heen.

Ook van hen in andere gebieden en in andere omstandigheden.