De herfst heeft altijd iets magisch. Je weet dat alle bladeren over een maand verdwenen zijn en dat je langs de bomen heen kunt kijken. Daarom moet je kennelijk nog even genieten. Even de wind langs je wangen voelen, het riet zien buigen. Toch iets vasthouden misschien? Moeite met loslaten? Terwijl de winter toch ook machtig is. Koud, dat wel……
ENJOY !
De herfst is weer begonnen.
Niet officieel geloof ik, maar aan de bladeren te zien is het onomkeerbaar.
Dat hoeft van mij ook niet trouwens.
Ik kan ervan genieten.
Je kunt het volgen, want het is elke dag anders.
Het begin is er!
ENJOY!
Een bekende fotograaf meldt dat de opname van een foto alleen maar valt of staat met de drie bekendheden in de fotografie namelijk:
ISO/SLUITERTIJD/DIAFRAGMA
De bekende driehoek. De rest is niet relevant, waarbij hij verwijst naar de aloude Brownie van Kodak.
Gelukkig ben ik nog in het bezit van dat kleine wondertje
en vandaag heb ik die drie grootheden wederom uitgeprobeerd. Niets anders dus. Het resultaat is als vanouds.
Mijn docente zei het al:
‘het gaat om het beeld’.
Al luisterend naar de geschiedenis over hoe je het beste kunt leven, duizelt het je van de beschrijvingen in boeken, van de taferelen die werden afgebeeld en daarmee adviezen in zich hielden, van de verhalen en meningen over wat het beste is.
Ideeën over macht, over culturen, over wijzigingen daarin.
Geluk van culturen als nagereisd door fotograaf Jimmy Nelson. Talloze verhalen en ervaringen van mensen, levend of nog altijd levend op planeet aarde (Homage to Humanity).
Kortom duizelingwekkende verhalen.
En de duif? Zij of hij vliegt langs de hemel, paroptisch of niet. Nesten bouwend als voorheen. In Europa en elders een grenzeloze activiteit tonend. Doen wat je moet doen om het voortbestaan van de soort te waarborgen.
ENJOY
Het is zover! Het is weer lente. Je kunt er vrolijk van worden. Je mag het weer meemaken: 21 maart dus. Wie had dat gedacht? Aanwezig zijn in alle glorie is een mooi spektakel. Een nieuw begin van alles. Zuinig zijn er mee, lijkt het, want het is zo weer voorbij. Dan moet je weer seizoenen wachten. Maar intussen: dansen maar, of zoals Toon Tellegen *) het zo mooi kan zeggen:
…..en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt
denkt ze: ik?
ik val niet, ik dans.
ENJOY
‘Bleu moon, you saw me standing alone’, zong Elvis in 1954.
Ik spotte deze maan ergens bij Nunspeet op de Veluwe.
Verre van BLEU. Dat schijnt overigens pas weer in augustus 2023 te zijn.
BLEU dan niet, maar wel vol. Tot zolang wilde ik niet wachten.
Wel een mooi verschijnsel aan een strakblauwe hemel.
Verwondering is wel op haar plaats, want alles blijkt ineens ook in een ander perspectief gezien te kunnen worden.
ENJOY!
Hoewel het niet officieel de dag is, kun je toch vrolijk worden van het idee dat het eraan komt.
Het geeft zicht op iets nieuws, iets wat er nog nooit geweest is. Al heb je het wellicht al veel vaker gezien. De krokus, vooral als het er veel zijn, biedt perspectief.
Een unieke verschijning in het landshap dat maar heel even duurt voordat het wordt nagevolgd door vele varianten van het voorjaar.
ENJOY!
Niemand zit op rimpels te wachten als het om personen gaat. Maar in de natuur zijn ze ons super welkom. Vandaag zag ik in het Sonsbeekpark in Arnhem een prachtig plaatje met rimpels. Rimpelingen veroorzaakt door de wind.
Jaren geleden werd ik geraakt door eenzelfde verschijning. Het was ergens in Denemarken. En toen schreef ik:
Er heerst magie op de plek waar ik sta. Wie of wat heeft het water tot deze diepte gebracht
en wat is het nut van het langzaam afsterven van enkele berkenbomen?
Wie heeft baat bij hun kletsnatte wortels?
Er zijn geen antwoorden. Natuur in optima forma geeft geen uitleg.
De wind trekt bij vlagen de aandacht met haar rimpeling op het water dat tot diepzwart de grond inkleurt. Zij laat de stammen sidderen.
Het zonlicht laat de omgeving weerspiegelen en zorgt met haar schaduwwerking voor levendigheid op het stille bosmeer.
Afgevallen blad vertroebelt de oppervlakte en dommelt langzaam naar de bodem.
Het is kijken met ontzag in de stilte van een lome middag. Geen vogel waagt zich aan de oever, noch op een tak.
Natuur met natuur heeft aan zichzelf genoeg. Een krachtmeting waar niemand voor is uitgenodigd.
En het water wint altijd…
ENJOY
In mist wordt alles anders.
Een beetje magisch zelfs.
‘It’s a kind of magic’, zingt Freddy Mercury ergens op een album van Queen.
De zwarten worden zwarter
De witten worden witter.
Het voorhoofd koud.
De muts uit de kast.
De handschoenen aan.
Winter.
Bijna,
ENJOY
Ruimte dus. En zand en strand. Wie van de drie het belangrijkste is, laat zich moeilijk beschrijven. Zij versterken elkaar lijkt het wel. In ieder geval vormen zij een trio dat het gevoel geeft van lucht, van vrijheid, van eindeloosheid ook.
Ver, wat is ver? Ver kijken, ver lopen, verdwalen en altijd maar de wind die het zand voort blaast. Er komt geen einde aan en er hoeft ook geen einde aan te komen.
Ruimte om je heen verveelt nooit. Schept ook ruimte in je hoofd. Tijd voor nieuwe zaken. Voor ontdekkingen. Voor plannen, voor wat er nog niet was of lange tijd niet was.
En altijd is daar die geruststellende golfslag van het water, de zee met haar branding. Het was en is goed toeven op het strand van Terschelling. Juist ook als het waait.
ENJOY
Recente reacties