Iedere keer verbaast me weer hoe schoon architecten denken. Niet in de letterlijke zin bedoeld, maar overdrachtelijk. Ik bedoel het ontwerp, zoals dit is te zien in museum De Fundatie te Zwolle. Je bemerkt dat de architect heeft nagedacht over de kleur, de functionaliteit en de indeling. Er is geen ruimte onbenut gelaten. Schoonheid alom. Zeker als er sprake is van reflectie.
ENJOY
“But what’s even more damning, is that we seem to have lost the right to disappear. Not to go all philosophical here, but Descartes’ “I think, therefore I am” may no longer be valid. Thinking isn’t enough anymore. Existence now requires visibility. We’re defined through publication and exposition, expected to be reachable at all times, alive only as long as our online thread remains unbroken.”
Uit een reactie van Patrick la Roque. Je hoeft het er niet mee eens te zijn. Dingen zijn zoals ze zijn. Vrijheid van geest is een groot goed. Dan leef je en soms geef je er blijk van. Kun je ook genieten van wat je ziet of meemaakt. Je gaat er zelf over.
ENJOY
Al geruime tijd hoor ik in mijn hoofd ‘je moet je werk delen’. Eerder heeft eens iemand dat tegen mij gezegd. “Waarom hou je alles voor jezelf? Maak ons deelgenoot.” Welnu, ik heb het eerlijk bekeken. We leven dus in een tijdperk kijkcijfers en van ‘likes’. Hoe groot is jouw community? Hoeveel volgers heb jij? Hoeveel mensen/gezinnen/huishoudens weet je te bereiken? Ben je een influenceer? Wat dan te kiezen? Welke site? Wat heeft dan de voorkeur? En waarom, waarvoor?
Ik kom tot de conclusie dat ik er niet in geloof. Ik wel best delen, graag zelfs. Dan kan ieder zien of het de moeite waard is of dat je het leuk vind of dat het je interesseert. Graag zie ik je opmerkingen verschijnen en ik zal erop reageren. Vanzelfsprekend. Graag communiceer ik erover. Ik laat echter wel zien ‘wat me raakt’. Dus hou ik het maar op ‘mijn eigen’ website.
Deze foto nam ik vanwege de schaduw. De tekening ervan op het hart. De zon stond laag en wierp lange lijnen.
Momenten van stilte, van geruisloosheid.
ENJOY
Ongetwijfeld is en wordt het een herfstpalet. Vooral en juist op de dag dat je 75 jaar wordt. Een uniek verschijnsel dat palet en ook veelzeggend. Het wordt weer herfst. De zomerkleuren verdwijnen en maken plaats voor de nuances van de herfst. Mooier kan het eigenlijk niet. Genieten van wat er nog te genieten valt kennelijk. Dus dat doe ik dan ook en wel met volle teugen. Voor wie dit leest geldt: Maak er een mooie dag van. Voor je het weet is het avond en zijn de kleuren niet meer te zien. Pluk deze dag!
Onlangs bezocht ik het museum “Beelden aan Zee” voor een indrukwekkende expositie van de werken van Igor Mitoraj. Een Poolse kunstenaar, die – na aanvankelijk te zijn gestart als schilder – zijn leven voornamelijk besteedde aan beeldhouwen en wel vanuit de klassieke oudheid.
Werken die tot nadenken stemmen en mij inspireerden tot het schrijven van dit blogje. “Verval” genoemd, omdat het leidde tot de overdenking dat het hele leven aan aaneenschakeling is van toevallige ontmoetingen. Hoe jouw eigen leven verloopt bijvoorbeeld.
Het had heel anders kunnen zijn als de omstandigheden anders waren of dat je geboortemoment in een ander tijdvak, of op een andere plek had plaatsgevonden. Onwillekeurig zal hiervoor wel een verklaring gevonden zijn, omdat mensen nu eenmaal uitblinken in het vinden van verklaringen, zeker als het om onze oorsprong gaat.
Waarom wordt iemand aangetrokken tot de klassieke oudheid en besteedt daar bijna heel zijn leven aan? Inspiratie laat zich niet haasten en dient zich op haar moment aan. Waarom moet je daarvan dan weer een foto maken en erover schrijven? Er zijn meer vragen dan antwoorden. Waarom ga je bijvoorbeeld naar “Beelden aan Zee”?
Uiteindelijk verdwijnen alle 
dingen die je op enig moment belangrijk vond. Treedt het verval in. Schoonheid tot het laatste moment.
Want juist ook het ‘verval’ kent haar eigen schoonheid. Haar doorleefdheid maakt de schoonheid. De blik achter de verschijning van het moment. De klik na de klik. De stilte rondom. Het kijken resteert.
Misschien daarom wel af en toe naar een museum, een bewaarplek.
Naar “Beelden aan Zee” bijvoorbeeld. Een aanrader en stof tot overdenken over de eigen positie en over die van de mensen om je heen.
Ook van hen in andere gebieden en in andere omstandigheden.
Een mens moet ergens vrolijk van kunnen worden. Soms heb je van die toevallig gelukkige ontmoetingen. Die zijn om te koesteren. Om nog eens van na te genieten. Om te herbeleven. Dit keer zag ik twee vakantiegangers bij een vintage ijskraam in Beek. Een prachtige plek en lekker ijs van ‘de mijsjes’.
Zij stopten ook en reden in een Saab. Een oud model dat helaas niet meer wordt gemaakt. Nostalgie ten top. Redelijk verroest maar hier en daar haar schitterende oude kleur. Een monument dat de moeite van het fotograferen waard is. Natuurlijk was er gelukkig de toestemming en de enthousiaste mededeling: “uit 1974”. Bijzonder is ook de blauwe merknaam. Bovenal word ik gelukkig van de opnamehoek, waardoor er een schittering van het frontje ontstaat. Het diafragma doet de rest. Magic !! Omdat zij vroegen of ik met een Leica fotografeerde (zij bezat nog een oude), kon ik niet nalaten te vertellen dat zij die nooit weg moest doen en over de site van ‘Magic of Light’.
ENJOY!!
Volgens Wikipedia: Zien is het zintuiglijk waarnemen van beelden, oftewel visuele waarneming. Naast de directe waarneming van beelden uit de fysieke werkelijkheid met het gezichtsvermogen, kan zien ook duiden op het indirect waarnemen van mentale beelden: denken of dromen. Het directe, ruimtelijke, zintuiglijk waarnemen van beelden berust op het zien met beide ogen tegelijk.
Door de afstand tussen beide ogen kan de mens diepte waarnemen. Via de pupil komt een beeld van buitenaf omgekeerd op het netvlies terecht, waarna de hersenen dit omzetten in een ‘normaal beeld’.
Kijken is een bewuste en aandachtige vorm van direct zien. Dat wil zeggen dat de kijker weet wat hij ziet. Hij kan wat hij ziet zowel objectief als subjectief benoemen. Het gezegde uit het tekenonderwijs: Kijk, als je tekent zie je meer geeft duidelijk het verschil aan tussen ‘kijken’ en ‘zien’. Ook onbewust direct zien is mogelijk. Bijvoorbeeld een geoefend autorijder, die plotseling bemerkt dat hij een stuk is opgeschoten, zonder dat hij de afgelegde weg visueel bewust heeft meegekregen.
Het ‘perifere zichtsveld’ is de zone buiten het centrale zichtsveld van het oog.
Een nieuwe bril. Wie wil dat niet? De wereld is ineens gewijzigd. Dankzij de opticiën uit Arnhem.
In he
t tijdschrift FLOW nr 6 van 2021 staat o.a. de rubriek “MUSEUM VAN MEZELF”. Iemand geeft dan aan wat hij/zij het dierbaarste bezit vindt. Een mooi verhaal. Museum van mezelf, dat is makkelijker gezegd dan gedaan……. Ik doe een poging.
Mijn fototoestel lijkt mij heel geschikt hiervoor. Momenteel de Fuji Xpro2. Ik denk wel met de 35mm 1.4 lens, hoewel de 56mm 1.2 ook ‘wat’ heeft….
Natuurlijk is daar mijn vulpen met de zuiderzeeblauwe inkt. Onmisbaar zelfs….
Niet te vergeten mijn Moleskines. Mijn opschrijfnotitiekladblokboekjes. Veel gedachten zijn hierin genoteerd en weggelaten…..
De vele fotoboeken die ik maakte, waarvan die toen ik 70 werd mij wel na aan het hart ligt. ‘De weg van de 10.000 dingen.’ Wat een tijd zit daarin. Wat een weg….
Het huidige huis in Arnhem. Een plaatje…..
Het strand van Terschelling. Een belevenis op zich. Eindeloos. De reis ernaar toe is altijd een feest….
Als het om boeken gaat, komt toch ‘Het verdriet van België’ boven. Op een of andere manier heeft Hugo Claus mij weten te raken….
Stilte. Daar hou ik van. Niet te lang doodstil, maar wel het ademloze, verwonderingsvolle….
Poëzie natuurlijk. Vooral van Toon Tellegen en van Kopland. Daar kan ik bij. ‘En telkens als ze bijna valt, denkt ze: Ik val niet ik dans.” Geweldig !
Tot slot zag ik de speech van Kai Pollak op You Tube. De maker van ‘As it is in heaven”. Een aanrader. Veel verandering daardoor…..
ENJOY!
Er zijn dingen waar je ontzettend vrolijk van kunt worden,
Wat te denken van zwerven in de bloementuin zodra de zon op is?
Daar wordt een mens vrolijk van!
ENJOY
Recente reacties