Vandaag heb ik mijn zinnen gezet op het fotograferen van de waterlelies die in de sloot groeien. Kennelijk zijn deze aangeplant of meegenomen door een of andere vogel. Het duurt altijd even voordat je ze ziet, want eerst zie je alleen maar blad. Dat is overigens al een teken dat ze eraan komen. Een schuilplaats voor de vissen vanwege de schaduw van de bladeren en jonge vogels vinden het een speeltuin. Je kunt er als jonge vogel op lopen en de insecten vliegen je tegemoet. Veel zon hebben ze nodig, dat zie je natuurlijk zo. Ze groeien naar boven tot ze niet verder kunnen. Claude Monet wist er alles van.

Knielen gaat mij niet soepel af bemerk ik. Gelukkig moet je hen van boven fotograferen, want dan zie je het meest. Wel vervelend dat ze in het midden van de sloot groeien. Er in gaan, gaat me te ver. Een nat pak is mij de foto niet waard. Het gaat om het hart van de lelie, hoewel het wit de vorm aangeeft. De weerspiegeling van de balkons in het water geeft wel dynamiek aan het zo stille water.

Fuji XPRO2, XF56mm 1,2R, ISO 200, 1/550 sec F 2,8.