Zou je de wereld nog eens met ‘nieuwe ogen’ kunnen bekijken? Zou dat mogelijk zijn? Is er een manier te vinden om opnieuw de foto’s die je gemaakt hebt, het daglicht te laten zien, zodat jij en anderen er van kunnen genieten. Ik weet het niet zeker, maar ik denk het wel. Mijn archief doorkijkend zijn er belevenissen die zonde zijn om maar één keer beleefd te worden. Gewoon opnieuw ervaren, kan dat? Ik doe een poging, waarvoor ik mijn blog, Instagram en Facebook nieuw leven inblaas.

Het is al herfst. Ik zit op een terras in Amsterdam. Er zit verder niemand. Sommige stoelen zijn al gestapeld. Ergens verderop  liggen rode kleedjes op de metalen stoelen. Ze hebben een werkje aan de zijkant, alsof ze uitgesneden zijn uit een groot rood kleed. Viltachtig.

Ik maak er geen gebruik van. De stoel is koud en de koffie is goed. Ik focus op de eerste stoel en zie mensen in de verte voorbijgaan. Het zou mooi zijn als ik iemand in beeld zou kunnen vangen, Een voorbijganger. Letterlijk. Het lukt. Je kunt blij zijn met niets op deze koude herfstdag.

Wat zou hij denken? Waar is hij naar onderweg? Een caste tred. De capuchon hoog om de schouders. Ik maak hem donkerder, zodat een lekker zwart-wit beeld ontstaat. Contrast wat verhogen heb ik ooit geleerd. Hij verdwijnt bijna in de achtergrond maar geeft beweging aan het verder stilstaande beeld. I love it.

ENJOY!

Canon 5D MKII – EF 24/70 2,8L – 66mm – ISO 200 – F2,8 – 1/6400 sec – mrt 2015