Het mooie van fotografie is onder andere dat je kunt dwalen en niet weet wat je tegen zult komen. Nabij het Chateau Grignan in Frankrijk ontmoette in een Engelse dame die druk was met de fotografie en een oude stoel. Ik maakte haar attent op een ander standpunt. Zo ontstond er meer schaduw, meer detail en een andere invalshoek dan staand met de camera voor het oog zoals je zo vaak ziet. ‘It’s black and white’, I said, ‘of course’ she replied. En zo waren we even ‘onder ons’ als fotografen. Omdat ik zowel kleur als zwart-wit fotografeerde (zie mijn portfolio van juli 2018) geef ik hier kleuren opnamen weer.

De stoel dus. Wie heeft haar daar neergezet? Hoe lang zou dat geleden zijn? Er zit nu niemand meer op. Er kan niemand meer op zitten, want dan zak je er doorheen. Wie zou er op gezeten hebben? In de schaduw wellicht. Was het een van de Franse dames of een heer? Was zij/hij rijk of arm? Wat had hij/zij aan? Het goeie goed of juist oude kleding, omdat de stoel ook al oud was? 

De Engelse fotografe wist het ook al niet. Dwalen dus en fantaseren over wat was, over hoe het had kunnen zijn. En je onderwijl verbazen over zo’n fotografisch gelukkige ontmoeting.